Afgelopen zaterdag naar de opening van de tentoonstelling “Scheveningen 1955-1956” van Jaques Meijer geweest. Prachtig tijdsbeeld, en hoe zijn Scheveningen én de fotografie veranderd!
Twee dagen geleden in de auto van mijn broer en zijn vrouw een rit gemaakt door het avondlijke Noord-Hollandse landschap. Wonderschoon!
Toen ik deze foto van de het verdelingsstation van de elektriciteitscentrale maakte, kwam een agent vriendelijk informeren wat ik aan het doen was. Ik legde het uit, en met de opmerking: ”U doet Uw werk, ik het mijne”, vertrok hij weer.
Tja, soms crashen harde schijven van computers en nemen dan alle niet gebackupte zaken mee. Gelukkig had ik bijna alle zaken van belang op externe harde schijven staan!
De man op de kleurenfoto is Aloys Ginjaar. Vandaag is het een feestelijke dag voor hem, het is vanavond de honderdste Fotografenavond. In 2000 kreeg Aloys het idee maandelijks een avond te beleggen voor fotografen en omringend volk in Amsterdam en verre omstreken. Een suksesformule. De avond op de derde dinsdag van de maand bestaat nog steeds in café Kalkhoven en vormt een inspiratiebron voor vele vriendschappen en allerlei projecten. Kijk maar eens op de website. Zonder Aloys zijn niet aflatende geestdrift was de avond er niet meer geweest.
Als fotograaf ben je, als je de foto neemt, een beeldredakteur van de wereld om je heen. Je kiest je sfeer en de elementen, die een rol moeten spelen in de foto. Je bepaalt ook het moment van opname. Bij deze foto een wat langer moment, immers een belichtings tijd van 20 seconden.
Dat een foto realiteit weergeeft, is eigenlijk een sprookje.
Zoals bekend bevinden zich in ons oog staafjes en kegeltjes. Grofweg gezegd zorgen staafjes dat we de wereld in in het (bijna)duister nog kunnen waarnemen, zij het in grijzen en ook vager. Bij voldoende licht functioneren de kegeltjes. Zij nemen scherp kleuren waar.
Soms wacht de reiziger in de regen op zijn trein, als er aan de overzijde van het spoor iets gebeurt, wat alleen in een fotografische contekst iets bijzonders is. Let op de man met de paraplu!
Op een wat onregelmatige basis werk ik aan een serie nachtfoto's, waarbij ik vooral de stilte van de nacht wil suggereren. Terwijl ik deze foto nam was mijn rug 250 meter van de A-1 verwijderd!
In de avonddiensregeling van NS zit een wonderlijk hiaat. Normaal gaat elk kwartier een trein vanaf station Amsterdam Muiderpoort richting Diemen. Na de de trein van 10 over 12, welke ik net miste, moet men ineens tot 10 voor 1 wachten. Behalve op vrijdag en zaterdag. Raar. Vinden sommige machinisten ook, want soms laten ze wel een stoptrein stoppen. Vannacht niet.
(Sommige) compactcamera's & regen: een niet zo gelukkige combinatie. Twee keren heb ik in de regen in Aken gefototografeerd. Beide keren hield mijn g9 er mee op. Batterij zo dood als een pier. Na een nieuwe batterij en een poosje in een droge warme omgeving werd de g9 weer een vriendje van me.
In de foto's van Diemer Landschappen zoek ik meer en meer de grens op van van de sfeer en vorm van de plek aan de ene en de weergave van betekenis en gebruik van de plek aan de andere kant.
