Bekeken door kat & hond hebben we gisteren en eergisteren gewerkt aan het opbouwen en inrichten van de expositie ”Het Nederland van de Fotografenavond”. Hard werken maar door het enthousiasme van iedereen een inspirerende bezigheid.
't Is 2x bijna geen gezicht, al is het wel 2x mijn gezicht.
In hoeverre kan men spreken van landschapsfoto's?
"Zit maar stil, meneer
Deze 2 foto's laat ik met 2 andere coupébeelden zien op de expositie "Het Nederland van de Fotografenavond", die volgende week zondag 2 februari in het ABCtreehouse te Amsterdam wordt geopend. Het is een expositie die we (= Aloys Ginjaar, Dutch den Hollander, Peter Bouwmeester en ik) hebben samengesteld. Wil je komen, kijk dan even hier, op de site van de Fotografenavond.
Het komt eigenlijk alleen maar in januari en november voor. Het zonlicht valt dan op het raam van de flat aan de overkant, wordt geflecteerd en valt via de luxaflex onze woonkamer binnen, om schaduwen te werpen op het keukenmuurtje. In andere maanden staat de zon te hoog (februari-oktober), of te laag (december).
Grijs Winterlicht kan de fotograaf aanwenden voor verschillende doeleinden:
Op de bovenste foto houdt Tom Meerman, voorzitter van de Gkf, een toespraak bij de opening van DE AVONDEN. Voorzitter Marian Konijn van WGkunst, waar de Gkf te gast is, hoort toe, samen met ongeveer 60 bezoekers.
Oplettende en trouwe volgers van dit weblog zullen wellicht opmerken dat deze nachtfoto's al eerder op dit weblog zijn gepubliceerd. Vanaf morgen zijn ze te zien, samen met 50 andere foto's van 37 collega's in de Gkftentoonstelling “De Avonden” op het WG terrein te Amsterdam.
Er staan 2 zaken op de foto, die niets met elkaar te maken hadden in de werkelijkheid, zoals die zich eergisteren om 11.48 uur op het stationsplein voordeed. Er was een afbeelding van een vrouw op een roze reclameposter en zonlicht viel op het gezicht van een jonge vrouw, wat gereflecteerd werd in het raam van de blauw-witte tram. In het kader van mijn canon G9 werden ze 1 beeld met 1 bekenis. 
Als je goed kijkt, zie je dat dit een dubbel zelfportret is.
Gisteren heb ik de foto's van mijn tentoonstelling "Diemer Landschappen" opgehaald. Een bezigheid die enigszins weemoedig stemde.
Ach, U kent ze wel. 
Er zijn foto's die men maakt, na min of meer bedacht te hebben, hoe het er uit moet gaan zien. Men stelt zich op, vlak achter een met affiches beplakte paal, en men wacht, & hoopt en nee, weet dat er wat gaat gebeuren, wat een te bewaren foto oplevert. Een bijna intieme gebeurtenis is het deel van de aandachtige kijker.
Versobering en toenemende zucht naar abstrahering worden mijn deel als ik Diemer Landschappen fotografeer.
