Deze week werd bekend, niet geheel onverwacht, dat de telefooncel vrijwel gaat verdwijnen. Licht gevoel van melancholie: in de telefooncel belde ik mijn eerste vriendinnetje, thuis hadden we nog geen telefoon. Een afspraak werd gemaakt, tot haar vader, onverwacht thuisgekomen, tussenbeide kwam, weg afspraak. Of die keer dat een vriend met verdraaide stem school belde om mij ziek te melden en ik voor hem het zelfde deed. Je kon in de cel het Japanse weerbericht bellen en eindeloos laten doorlopen. Inlichtingen waren gratis.
Het ongeduld als er weer eens een rij stond.
Door het gebruik van de mobiele telefoon dus nauwelijks nog telefooncellen.
Een tijdje heb ik overigens gedacht dat cellphone een soort Amerikaans slang was voor Telephonebox.
In een telefooncel kon je ook mooie zelfportretten maken. De cel van deze foto stond op de hoek van de 1e van Swindenstraat en Linneausstraat in Amsterdam.
Foto: Amsterdam. Januari 1993.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten